อุบายแก้พูดมาก

            ตอนบวชใหม่ ๆ ท่านชอบพูด  ท่านจึงใช้อุบายอมน้ำไว้ในปากตลอดเวลา เวลาเจอใคร ก็พูดไม่ได้ เพราะน้ำอยู่ในปาก หลังจากที่ท่านแก้อาการทางจิตสำเร็จ ท่านจึงเป็นคนพูดน้อยมาก จนไม่พูดไปเลย 

หาสถานที่ไปปลีกภาวนา

            หลังจากทำงาน และสรงน้ำเสร็จ  หมู่คณะจะชวนกันออกไปนอกวัดหรือพื้นที่ป่าเพื่อภาวนา ไปแล้วแยกกันภาวนา พอจะใกล้สว่างก็กลับเข้าวัดเพื่อมาบิณฑบาต ท่านชอบนั่งไม่ชอบเดิน แล้วก็ฝึกอดอาหาร แต่ไม่ชอบเดินจงกรม จนพระอาจารย์ไชยา ได้มาแนะนำให้เดินจงกรมบ้าง 

แก้หลงในสมาธิ

            ท่านว่าบวชมา 11 พรรษา ตอนติดสมาธิ  ภาวนาไม่เป็น เป็นแต่ทำสมาธิอย่างเดียว ทำแล้วมีแต่นิมิต มีทิฐิมานะ  จิตมีความเห็นผิด ไม่มีการพิจารณาอริยสัจสี่ ไม่มีการพิจารณาทุกข์ สมุทัย และไม่พิจารณาไตรลักษณ์  จะนั่งและเดินก็เป็นสมาธิตลอดเวลา จิตพุ่งสว่างไสวไปทั่ว กำหนดจิตก็ไปไหนรวดเร็วมาก ไม่อยู่กับกายใจเลย จนกระทั่งจิตเป็นวิปลาส  

            ท่านเพ่งเสาโทรศัพท์ของหลวงพ่อทูล ที่วัดป่าบ้านค้อ เสียหาย หลวงพ่อจึงให้ท่านไปอยู่ที่วัดป่าหนองสองห้อง ท่านก็ยังคงทำแต่สมาธิ จนกระทั่งจิตเสื่อม เกิดความกลัวจับใจมาก กลัวผี กลัวสิ่งต่าง ๆ  ท่านไปภาวนาที่กุฏิหลังหนึ่ง  มีศพแม่มาน (ศพหญิงตั้งครรภ์) มาฝังใต้กุฏิ นั่งไป 2-3 วันไม่เป็นไร พอรู้ว่ามีศพคนตาย ท่านกลัวมาก  แต่ก็อยากจะฝึกตนเอง ท่านออกมานั่งสมาธิหลับตานอกกุฏิ ใส่กุญแจห้องไว้ด้วย พอได้ยินใบไม้ ใบตองกุง  ใบใหญ่ตกลงมาเสียงดังมาก ท่านตกใจกลัว จิตท่านหายตัวหนีเข้าไปอยู่ในห้องที่ล็อกกุญแจ พอลืมตาก็งงว่าเข้ามาในห้องได้อย่างไร รู้ว่าตนเองกลัวมากก็ออกไปอีก ไม่นั่งหลับตา ใบไม้ตกอีกก็กลัว